افت - به فتح الف و فاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
افت (به فتح الف و فاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
ضرر و
فساد و مانند آن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ها و کلمات خود، از این واژه در خصوص
مقدّرات الهی و ... استفاده نموده است.
اَفَت (به فتح الف و فاء) به معنای ضرر و فساد و ... می‌باشد. چنان‌که در لغت آمده است: «الآفة: العاهة او عرض مفسد لما اصابه.»
حرف دوّم این کلمه «واو» است، لذا گفته می‌شود: «افه اوفا.»
آن حضرت (علیه‌السلام) در خصوص تقدیر الهی چنین می‌فرماید: «یغلب المقدار علی التّقدیر حتّی تکون الافة فی التّدبیر؛
تقدیر الهی چنان بر مقیاس و اندازه‌گیری و حساب
انسان غالب است؛ تا جایی که ضرر در تدبیر می‌شود. انسان فکر می‌کند که به مقصود برسد، لکن می‌بیند به ضرر منجّر شد.»
جمع آفت: آفات است چنان‌که امام (علیه‌السلام) در نامه‌ی
شریح فرموده‌اند: «و تجمع هذه الدّار حدود اربعة الحد الاوّل ینتهی الی دواعی الافات...»
لفظ آفت و آفات جمعا شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَفَت»، ص۱۰۰.
