• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اطلاق محل بر حال

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



اطلاق محل بر حال به ذکر محل و اراده حال اطلاق می‌شود و از اقسام مجاز لغوی می‌باشد.



«اطلاق محل بر حال» -از اقسام مجاز لغوی- یعنی نامیدن چیزی به نام مکانی که درآن قرار دارد؛ برخی آن را از علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه محلیت» تعبیر کرده‌اند؛


۱. (... بیده الملک...) که برای بیان قدرت ، به «ید» تعبیر آورده است.
۲. (... لهم قلوب لا یفقهون بها...) . که برای « عقل » به « قلب » تعبیر آورده شده است.
۳. (... الذین قالوا آمنا بافواههم...) . در این آیه ، افواه (محل زبان ) بر زبان (حال) اطلاق شده است.


۱. ملک/سوره۶۷، آیه۱.    
۲. اعراف/سوره۷، آیه۱۷۹.    
۳. مائده/سوره۵، آیه۴۱.    
۴. زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن، ج۲، ص۲۸۱.    
۵. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۱۲۶.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «اطلاق محل بر حال».    



جعبه ابزار