اطعام در خشکسالی (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خشکسالی جدّی‌ترین معضل فیزیکی برای
کشاورزی در همهٔ جای
دنیا است. برای مقابله با این پدیده بارور کردن ابرها روشی مؤثر ولی کوتاه‌مدت است.
در
قرآن به ارزش فوق العاده اطعام، در زمان خشکسالی و قحطی اشاره شده است، آنجاکه می‌فرماید:
«او اطعام فی یوم ذی مسغبه؛
يا در روز گرسنگى طعام‌دادن.» (مقصود از «سغب»، گرسنگی همراه با سختی است.)
کلمه (مسغبه) به معناى گرسنگى و قحطى است، و کلمه (مقربه) به معناى قرابت نسبى است، و کلمه (متربه) از ماده (تراب) (خاک) گرفته شده و معنایش خاک‌نشینى از شدت
فقر است.
و معناى
آیه این است که:
انسان مورد بحث به هیچ عقبه‌اى قدم ننهاد، نه بنده‌اى آزاد کرد، و نه در روز قحطى طعامى داد، نه به یتیمى
خویشاوند، و نه به مسکینى خاک نشین.
اطعام به
یتیمان خویشاوند و مسکینان خاک نشین در
زمان خشکسالی، کاری ارزشمند و پسندیده می‌باشد، همانطور که در قرآن می‌فرماید:
«او اطعـم فی یوم ذی مسغبه• یتیمـا ذا مقربه•أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ؛
يا در روز گرسنگى طعام‌دادن•به يتيمى خويشاوند• يا بينوايى خاك‌نشين.»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۲، ص۵۴۲، برگرفته از مقاله «اطعام در خشکسالی».
