اضحیه (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اُضْحیّه (به ضم الف و سکون ضاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای قربانی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره قربانی در حج از این واژه استفاده نموده است.
اُضْحیّه به معنای قربانی آمده است.
این تسمیه بدان علت است که قربانی در
چاشت و وقت ضحی
ذبح می‌شود، آن‌گاه در اثر کثرت استعمال این علّت از بین رفته و به آن اضحیّه گفته‌اند هر چند در آخر روز باشد.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره قربانی فرموده است:
«وَمِنْ تَمَامِ الاُْضحِيَةِ اسْتِشْرَافُ أُذُنِهَا، وَسَلاَمَةُ عَيْنِهَا، فَإِذَا سَلِمَتِ الاُْذُنُ وَالْعَيْنُ سَلِمَتِ الاُْضْحِيِةُ وَتَمَّتْ» «کمال قربانی در آن است که ملاحظه و مراعات کنی گوش او را که بریده و دریده نباشد و چشمش سالم باشد، اگر چنین شد سالم و تمام است.»
این ماده یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضحی»، ج۲، ص۶۵۸.
