اُضْحیّه (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اُضْحیّه (به ضم الف و سکون ضاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
قربانی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره قربانی در
حج از این واژه استفاده نموده است.
این ماده یک بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
اُضْحیّه به معنای قربانی آمده است.
این تسمیه بدان علت است که قربانی در
چاشت و وقت ضحی
ذبح می‌شود، آن‌گاه در اثر کثرت استعمال این علّت از بین رفته و به آن اضحیّه گفته‌اند هر چند در آخر روز باشد.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره قربانی فرموده است:
«وَ مِنْ تَمامِ الاُْضحِيَةِ اسْتِشْرافُ أُذُنِها، وَ سَلامَةُ عَيْنِها، فَإِذا سَلِمَتِ الاُْذُنُ وَ الْعَيْنُ سَلِمَتِ الاُْضْحِيِةُ وَ تَمَّتْ.» «کمال قربانی در آن است که ملاحظه و مراعات کنی گوش او را که بریده و دریده نباشد و چشمش سالم باشد، اگر چنین شد سالم و تمام است.»
این ماده یک بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضحی»، ج۲، ص۶۵۸.
