صبغ (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَبْغ (به فتح صاد و سکون باء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای رنگ کردن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
طاووس از این واژه استفاده نموده است.
صَبْغ به معنای رنگ کردن آمده است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۱۶۵ در وصف طاووس فرموده است:«
«وَ مَغْرِزُهَا إِلَى حَيْثُ بَطْنُهُ كَصِبْغِ الْوَسِمَةِ الْـيَـمَانِيَّةِ»؛
از گلوگاه تا روى شكمش به رنگ وسمه يمانى (سبز) است.»
«
وسمه» علفی است که با آن رنگ می‌کنند.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره پرندگان فرموده است: «
«وَنَسَقَهَا عَلَى اخْتِلاَفِهَا فِى الاْصَابِيغِ بِلَطِيفِ قُدْرَتِهِ، وَدَقِيقِ صَنْعَتِهِ»؛
و با لطافت قدرت و دقّت صنعتش با رنگ‌هاى مختلف آنها را به زيبايى رنگ‌آميزى كرد.»
(جمع صبغ اصباغ و جمع الجمع آن اصابیغ است، اصابیغ دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.)
این واژه شش بار در «نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«
«وَأَصَابِيغِ وِشَاحِهِ»؛ و رنگ آميزه‌هايى كه همچون
لؤلؤ و
جواهر به هم آميخته است.»
«
«فِي لَوْنِ صِبْغ قَدْ طُوِّقَ بِخِلاَفِ مَا صُبِغَ بِهِ»؛ به جز اطراف گردنش كه براى آن طوقى از غير آن رنگ قرار داده است.»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صبغ»، ج۲، ص۶۲۷.
