اَشْطان (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَشْطان مفرد آن
شَطَن (مانند شرف) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای ریسمان‌ها است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره اجل‌های آدمی و در مقام شكايت از مردم از این واژه استفاده نموده است.
اَشْطان مفرد آن شطن (مانند شرف)
به معنای ریسمان‌ها و مطلق ریسمان آمده است. بعضی ریسمان دراز گفته‌اند.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خطبه‌ای بعد
لیلة الهریر در مقام شكايت از مردم فرموده است:
«اللَّهُمَّ قَدْ مَلَّتْ أَطِبَّاءُ هَذَا الدَّاءِ الدَّوِیِّ کَلَّتِ النَّزْعَهُ بِأَشْطانِ الرَّکِیِّ»؛
«بار خدایا! طبیبان این درد جان‌فرسا، خسته شدند و بازوی توانای رادمردان در کشیدن آب
همّت از وجود این مردم (که دائماً در حال فروکش کردن است) ناتوان گردیده‌اند».
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره اجل‌های آدمی فرموده:
«خَلَقَ الْآجَالَ فَأَطَالَهَا وَ قَصَّرَهَا... وَ جَعَلَهُ خَالِجاً لِأَشْطانِها»؛
«
خدا اجل‌ها را آفریده، بعضی را طولانی و بعضی را کوتاه کرد، و
مرگ را حرکت دهنده طناب‌های آجال گردانید».
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اشطان»، ج۲، ص۵۹۷.
