اسحاق بن ابراهیم شاشی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اسحاق بن ابراهیم شاشی (م.
۳۲۵ق) از قاضیان، مؤلفان و محدثان
قرن چهارم هجری قمری بود. وی مدتی منسب
قضاوت پاره‌ای از نواحی
مصر را بر عهده داشت.
ابویعقوب اسحاق بن ابراهیم شاشی سمرقندی خراسانی از مردمان شهر شاش، چاچ (تاشکند کنونی) شهری از
ماوراءالنهر در کنار رود سیحون بود.
او از کودکی به مصر رفت و در آنجا اقامت گزید و کتاب الجامع الکبیر را از
زید بن اسامه روایت کرد.
ابویعقوب از شیوخ و دانشمندان
حنفی مذهب و فردی مورد اعتماد بود و مدت زمانی قضاوت پاره‌ای از نواحی مصر را برعهده داشت و با مجمع قضات آن سرزمین همکاری می‌کرد.
برخی مذهب او را
شافعی دانسته‌اند.
او در سال ۳۲۵ هجری در مصر از دنیا رفت.
کتاب اصول الفقه که به اصول شاشی شهرت دارد، اثر اوست.
به نوشته
اسماعیل پاشا، این کتاب در یک مجلد در
هند به چاپ رسیده است؛
اما
کارل بروکلمان در پژوهش‌های خود به این نتیجه رسیده که این کتاب به شاشی منسوب بوده و در دهلی و الله آباد هند به چاپ رسیده؛ ولی از آنِ فرد یا افراد دیگری از
سده هفتم با همین مشخصات است.
(دیگر منابع:
).
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «اسحاق شاشی»، ج۲، ص۱۴۰.
