استهزاگری مشرکان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
از مصادیق
استهزاگران که در
آیات قرآن معرفی شده‌اند مشرکان هستند.
مشرکان، استهزاگر
آیات الهی:
«قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِكَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ • ... إِذْ كَانُوا يَجْحَدُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُون؛
آنها گفتند: آيا آمده‌اى که ما را (با
دروغ‌هایت) از معبودانمان بازگردانى؟! اگر راست مى‌گويى عذابى را که به ما وعده مى‌دهى بياور! ... چراکه آيات خدا را انکار مى‌کردند؛ و سرانجام آنچه را استهزا مى‌کردند بر آنها وارد شد!»
استهزاى اخبار
قیامت از سوى مشركان:
«أَفَمِنْ هَذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ • وَتَضْحَكُونَ وَلَا تَبْكُونَ؛
آيا از اين سخن
تعجب مى‌کنيد. و مى‌خنديد و نمى‌گرييد.»
استهزاى
نماز شعیب علیه‌السلام از سوى مشركان:
«قَالُواْ يَا شُعَيْبُ أَصَلاَتُكَ تَأْمُرُكَ أَن نَّتْرُكَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا أَوْ أَن نَّفْعَلَ فِي أَمْوَالِنَا مَا نَشَاءُ...؛
گفتند: اى شعيب! آيا نمازت به تو دستور مى‌دهد که آنچه را پدرانمان مى‌پرستيدند، ترک کنيم؛ يا آنچه را مى‌خواهيم در اموالمان انجام ندهيم؟!....»
همان‌گونه كه مفسّران گفته‌اند، كلام مشركان به يك‌ديگر درباره نماز شعيب علیه‌السلام «أصلوتك تأمرك ...» براى تمسخر و ريشخند بوده است؛ نه استفهام حقيقى.
استهزاى
مؤمنان از سوى مشركان:
«إِنَّهُ كَانَ فَرِيقٌ مِّنْ عِبَادِي يَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا ... • فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِيًّا حَتَّى أَنسَوْكُمْ ذِكْرِي وَكُنتُم مِّنْهُمْ تَضْحَكُونَ • وَمَن يَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ ...؛
(فراموش کرده‌ايد) گروهى از بندگانم مى‌گفتند: پروردگارا! ما
ایمان آورديم؛ ما را ببخش ... اما شما آنها را به باد مسخره گرفتيد تا شما را از ياد من غافل کردند؛ و شما به آنان مى‌خنديديد! و هر کس معبود ديگرى را با خدا بخواند - و مسلّماً هيچ دليلى بر آن نخواهد داشت ....»
استهزاى پيامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، از سوى مشركان:
۱. «فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ • إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ؛
آنچه را مأموريت دارى، آشکارا بيان کن! و از مشرکان روى گردان (و به آنها اعتنا نکن)! ما شر استهزاکنندگان را از تو دفع خواهيم کرد.»
۲. «وَإِذَا رَأَوْكَ إِن يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَذَا الَّذِي بَعَثَ اللَّهُ رَسُولًا • إِن كَادَ لَيُضِلُّنَا عَنْ آلِهَتِنَا لَوْلَا أَن صَبَرْنَا عَلَيْهَا ...؛
و هنگامى که تو را مى‌بينند، تنها به باد استهزايت مى‌گيرند (و مى‌گويند:) آيا اين همان کسى است که خدا او را به‌عنوان
پیامبر برانگيخته است؟! اگر ما بر
پرستش خدايانمان
استقامت نمى‌کرديم، بيم آن مى‌رفت که ما را گمراه سازد!....»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۲۳۲، برگرفته از مقاله «استهزاگران (مشرکان)».
