«تنبیه» یعنی آگاه کردن، اعلام و اخطار ، و «استفهام تنبیهی» -از اقسام استفهام مجازی - به این معنا است که گوینده برای آگاهی مخاطب، کلام خود را به صورت سؤال می‌آورد؛
مانند: ۱. (الم تر الی الذی حآج ابراهیم فی ربه ان آتاه الله الملک...) ؛ "آیا از (حال) آن کس که چون خدا به او پادشاهی داده بود (و بدان می‌نازید، و) در باره پروردگار خود با ابراهیم محاجه (می) کرد، خبر نیافتی؟ ".
