استصحاب حکم تکلیفی از اقسام استصحاب حکمی و مقابل استصحاب حکم وضعی است و به استصحابی گفته می‌شود که مستصحب آن حکم تکلیفی‌ای است که در سابق، نسبت به آن یقین وجود داشته، ولی بعد به دلایلی مورد شک قرار می‌گیرد، مانند: استصحاب وجوب نماز یا حرمت شرب خمر، در صورت شک در بقای آن‌ها.
در حجیت این استصحاب اختلاف وجود دارد؛ برخی بر این باورند که استصحاب مطلقا چه در حکم تکلیفی و چه در حکم وضعی حجت است. برخی دیگر معتقدند استصحاب، حجت نیست مطلقا، و گروهی هم چون مرحوم « فاضل تونی » تفصیل داده‌اند و آن را در احکام تکلیفی، انکار و در احکام وضعی، اثبات کرده‌اند. گروهی از قدما نیز معتقدند استصحاب حکم کلی ، چه تکلیفی و چه وضعی، حجت نیست، اما استصحاب حکم جزئی حجت است.
