استثمار (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
استثمار، عبارت است از بهره کشی یک طرفه
و کسی را به کاری واداشتن و از دست رنج او بهره بردن.
اصل آن از
ثمر به معنای میوه و انواع مال است.
در این مدخل از واژه‌های «استحیا» و مشتقات آن، «عبدت»، و نیز عبارت‌هایی که مفید بهره کشی ظالمانه است، مانند: «لاتکرهوا فتیاتکم علی البغاء» «کنیزان خود را در صورتی که تمایل به پاکدامنی دارند برای اینکه متاع زندگی دنیا را بجویید به
زنا وادار مکنید».
بعضی از مفسران در
شان نزول این جمله گفته‌اند: " عبدالله بن ابی" شش کنیز داشت که آنها را مجبور به کسب در آمد برای او از طریق خودفروشی می‌کرد!
هنگامی که حکم
اسلام درباره مبارزه با اعمال منافی با عفت (در این سوره) صادر شد آنها به خدمت پیامبر صآمدند و از این ماجرا شکایت کردند آیه فوق نازل شد و از این کار نهی کرد.
این آیه نشان می‌دهد که تا چه حد در
عصر جاهلیت مردم گرفتار انحطاط و سقوط اخلاقی بودند که حتی بعد از ظهور اسلام نیز بعضا به کار خود ادامه می‌دادند، تا اینکه آیه فوق نازل شد و به این وضع ننگین خاتمه داد.
«لایحل لکم ان ترثوا النساء کرها» «برای شما
حلال نیست که زنان را به اکراه
ارث برید»
و «لتبتغوا عرض الحیوة الدنیا» «برای اینکه متاع زندگی دنیا را بجویید»
استفاده شده است.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۱۰۸، برگرفته از مقاله «استثمار».
