• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اسامه بن احمد تجیبی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





اسامه بن احمد تجیبی (م. ۳۰۷ق)، مؤلف، محدث و مقری اهل سنت در قرن چهارم هجری قمری بود.
رجال نویسان اهل سنت وی را فردی ثقه دانسته‌اند ولی ذهبی برخی از روایات وی را غیر قابل استناد دانسته است.



ابوسلمه اسامة بن احمد بن اسامة تُجیبی مصری، از کسانی همچون ابوطاهر بن سرح، یونس بن عبدالاعلی، احمد بن یحیی بن وزیر و حارث بن مسکن حدیث آموخت و روایت کرد.
خود نیز شاگردانی داشت که از آن میان می‌توان به افرادی مانند ابوعمر محمد بن یوسف کندی، ابوسعید بن یونس و ابوالقاسم طبرانی اشاره کرد.
اسامه افزون بر حدیث در فن قرائت نیز مهارت داشت. ابن جزری وی را در زمره علمای علم قرائت شمرده است.
برخی از رجال نویسان اهل سنّت وی را ثقه دانسته‌اند؛ اما ذهبی به نقل از ابوسعید بن یونس نوشته، پاره‌ای از روایات او غیرقابل استناد است.


درگذشت اسامه را در سال ۳۰۷ هجری نوشته‌اند.


اثر اسامه کتابی در حرمت وطی در دبر می‌باشد که بنا به نوشته ابن حجر عسقلانی، چگونگی ورود وی به این مقوله، بیانگر تسلط وی بر احادیث است.
(دیگر منابع:
[۱۱] اعلمی، محمدحسین، دایره المعارف الشیعیه العامه، ج۳، ص۳۰۴.
).


۱. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۲۳، ص۲۰۳.    
۲. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۲۳، ص۲۰۴.    
۳. ابن جزری، محمد بن محمد، غایه النهایه، ج۱، ص۱۵۵.    
۴. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۱، ص۳۴۱.    
۵. ذهبی، محمد بن احمد، میزان الاعتدال، ج۱، ص۱۷۴.    
۶. ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۱۴، ص۲۶۲.    
۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۱، ص۳۴۱.    
۸. طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الصغیر، ج۱، ص۱۰۴.    
۹. کندی، محمد بن یوسف، ولاة مصر، ص۹.    
۱۰. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۲، ص۲۲۴.    
۱۱. اعلمی، محمدحسین، دایره المعارف الشیعیه العامه، ج۳، ص۳۰۴.



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «اسامه تجیبی»، ج۲، ص۱۳۷.






جعبه ابزار