آنچه ابن‌جوزی در مشیخه و وفیات المنتظم در باب مشایخ و استادان خود آورده است، تصویر نسبتاً روشنی از آموخته‌های او به دست می‌دهد و با توجه به تاریخ درگذشت استادانش معلوم می‌شود که وی در دوران کودکی و نوجوانی در مجالس درس بسیاری از بزرگان علم و ادب حضور یافته و از آنان در علوم متداول زمان اجازه کتبی یا شفاهی اخذ کرده است. مشهورترین استادان وی اینانند:
ابوالفضل محمدبن ناصر بن علی بن عمر بغدادی (۴۶۷-۵۵۰ق/ ۱۰۷۵- ۱۱۵۵)، معروف به سلامی، حافظ و ادیب که نخستین آموزش‌ها و هدایت و ارشاد علمی و اخلاقی وی را بر عهده داشت.
که ابن‌جوزی کتاب ذم الغیبهابراهیم حربی را به قرائت استادش، ابوالفضل محمد بن ناصر، نزد وی خواند. همچنین مجالسی از ابن سمعون و مسند شافعی و جز آن‌ها را از او آموخت. فاطمه واعظی متعبد بود و در رباط خویش به تعلیم زنان اشتغال داشت. وی در ۵۲۱ق هنگامی که ابن جوزی ۱۰ ساله بود، درگذشت.
ابوالقاسم هبةالله بن محمد شیبانی کاتب (د ۵۲۵ق) که همه مسند احمد بن حنبل و تمامی غیلانیات و اجزاء المزکی را به وی آموخت. ابن جوزی می‌نویسد که جز اینها را نیز به قرائت استاد و شیخش، ابوالفضل محمد بن ناصر، از وی آموخته و کتابت کرده است.
ابوحکیم ابراهیمبندینارنهروانی (د ۵۵۶ق/۱۱۶۱م)، عالم بر مذهب و خلاف و فرائض و مدرس مدرسه ابن شمحل و مدرسه باب الازج. ابن جوزی خود می‌گوید: قرآن و مذهب و فرائض را نزد وی آموختم و مدتی در مدرسه ابن شمحل معید او بودم و پس از او مدرسه به من سپرده شد و من در آن‌جا به تدریس پرداختم.
