اراده آمری

اراده آمری به اراده شخص امر و نهی کننده در اوامر و نواهی تشریعی اطلاق می‌شود.

فهرست مندرجات

۱ - تعریف

اراده آمری، مقابل اراده فاعلی است. در اوامر و نواهی تشریعی، اراده کسی را که امر یا نهی می‌کند، اراده آمری می‌گویند؛ برای مثال، در امر مولا به نماز ، اراده مولا را نسبت به انجام نماز، اراده آمری گویند، زیرا اراده کرده که مراد او در خارج به وسیله شخصی دیگر و به اراده او محقق گردد و به همین خاطر از طریق امر یا نهی مولوی ، آن شخص را به انجام فعل وادار یا از به جا آوردن آن باز می‌دارد.

۲ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، انوار الاصول، ج۱، ص۵۰۹.
۲.	↑ نائینی، محمد حسین، فوائد الاصول، ج۱، ص ۲۳۵-۲۳۲.
۳.	↑ جزایری، محمدجعفر، منتهی الدرایة فی توضیح الکفایة، ج۶، ص ۸۳-۸۲.
۴.	↑ شاطبی، ابراهیم بن موسی، الموافقات فی اصول الشریعة، ج۲، جزء ۳، ص۹۰.

۳ - منبع