• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اذی (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مفردات نهج البلاغه (جلد ۱)
مقالات مرتبط: اذی (مفردات‌قرآن)، أُوذیَ فِی اللَّه (لغات‌قرآن)، آزار (فقه).


اَذی (به فتح الف) از مفردات نهج البلاغه، به معنای ناپسند و ناخوشایند می‌باشد. امام علی (علیه‌السلام) در مواردی نظیر: نصیحت کردن برادرش عقیل بن ابی طالب، آزار ندادن زنان در صحنه‌ی نبرد، از این واژه استفاده نموده است.


اَذی در اصل به معنی ناخوشایند و ناپسند است؛ مانند: «الاذّیة و الاذی هی المکروه» فلانی مرا اذیّت کرد، یعنی دربارۀ من کار ناپسندی انجام داد.

امام علی (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به عقیل فرموده: «اتئنّ من الاذی و لا ائنّ من لظی؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۴۷، خطبه۲۲۴.    
آیا ناله می‌کنی از این اذیت ولی من ناله نکنم از شعلۀ خالص آتش‌؟».

و در رابطه با زنان به لشکریان فرماید: «و لا تهیّجوا النساء باذی و ان شتمن اعراضکم و سببن امرائکم؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۷۳، نامه۱۴.    
زنان را با اذیت کردن به هیجان نیاورید هر چند که عرض شما را دشنام دهند و فرمانده‌هانتان را فحش گویند.»

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۴۷، خطبه۲۲۴.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۷۳، نامه۱۴.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذی»، ص۳۷.    


رده‌های این صفحه : مباحث اخلاقی | مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار