اذ (مفردات‌قرآن)

اِذْ (به کسر الف و سکون ذال) یکی از واژگان قرآن کریم به معنای «وقتی‌ که (ظرف زمان ماضی)» است.

فهرست مندرجات

۱ - معنای اِذْ

اِذْ به معنای ظرف زمان ماضی است و از گذشته خبر می‌دهد مثل (وَ اِذْ اَخَذْنا مِیثاقَ بَنِی اِسْرائِیلَ) (و به ياد آوريد زمانى را كه از بنی‌اسرائیل پيمان گرفتيم) راغب گوید: اذ معنای شرط ندارد مگر آنکه کلمه «ما» به آن اضافه شود.

۲ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اذ»، ج۱، ص۵۴.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۷۲.
۳.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۲۶.
۴.	↑ بقره/سوره۲، آیه۸۳.
۵.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۲.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۳۲۸.
۷.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۲۱۸.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۲۳۸.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۲۸۵.
۱۰.	↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۷۲.

۳ - منبع