بنا بر نظریه برخی از ادیبان که «عسی» را از حروف شمرده‌اند، «عسی» ادات قرب است. سیوطی می‌گوید: «عسی» فعل جامدی است که صرف نمی‌شود؛ به همین دلیل، بعضی آن را حرف دانسته‌اند. معنای «عسی» تمنی امر محبوب و اشفاق از مکروه است. ابن فارس گفته است: «عسی» برای قرب و نزدیکی می‌آید؛ مانند: (قل عسی ان یکون ردف لکم بعض الذی تستعجلون).
کسایی می‌گوید: هر جایی از قرآن که «عسی» به صورت « خبر » استعمال شده، مفرد است (مانند آیه ۷۲ سوره نمل ). و آن چه به شکل استفهام آمده است، جمع بسته می‌شود؛ مانند: (فهل عسیتم ان تولیتم...) .
