ادات اشاره
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلمات
اشاره کننده به چیزی مثل
زمان و مکان را ادات
اشاره گویند.
این ادوات در
قرآن گاهی به مکان، گاهی به زمان و گاهی به چیزی غیر از زمان و مکان
اشاره دارند و عبارتند از:
ذلک (
اسم اشاره برای مکان دور):(ذلک الکتاب لا ریب فیه...)؛ «این است کتابی که در (حقانیت) آن هیچ تردیدی نیست».
هنا (
اسم اشاره برای مکان
نزدیک) (... انا هاهنا قاعدون)؛ «که ما همین جا می‌نشینیم».
«هنا» گاهی برای
اشاره به مکان دور نیز می‌آید؛ در صورتی که «لام و کاف» به آن ملحق شود؛ مانند: (هنالک ابتلی المؤمنون وزلزلوا زلزالا شدیدا)؛ «آنجا (بود که)
مؤمنان در
آزمایش قرار گرفتند و سخت تکان خوردند».
و نیز گاهی برای
زمان آمده است؛ مثل: (هنالک دعا زکریا ربه)؛ «آنجا (بود که)
زکریا پروردگارش را خواند».
کذا (در
قرآن فقط برای
اشاره آمده است):(... قیل اهکذا عرشک...)؛ «آیا
تخت تو همین گونه است».
هذا (مرکب از «ها» ی تنبیه و «ذا» ی
اشاره):(... هذا ذکر من معی...)؛ «این است یادنامه هر که با من است».
و نیز (... ان هذان لساحران...)؛ «قطعا این دو تن ساحرند».
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ادات اشاره».
