اخلاقاز دو بعد حائز اهمیّت و در خور بررسی است: نخست، شناسایی ماهیت خوی‌ها و خصلت‌های نیکوزشتو دیگر، ابراز و بروز دادن آن‌ها در ارتباط با دیگران. موضوع اول در علم اخلاق بحث می‌شود؛ لیکن محور دوم در فقه مطرح است که موضوع این مقاله می‌باشد.
اثربخش‌ترین شیوۀ امربهمعروفونهیازمنکر آن است که امرونهی کننده، خود متخلّقبهاخلاق نیکو وبه دور ازصفات ناپسند باشد تا در پرتو دعوت عملی، دیگران را به فضائل اخلاقی ترغیب کرده واز رذائل اخلاقی بازدارد.
