هرگاه فقیه در مسأله‌ای، دلیل محکمی برای صدور فتوا نداشته باشد و مسأله از مواردی باشد که طبق نظر او اصل احتیاط در آن جاری شود، آنچه را که مطابق احتیاط است با واژه‌هایی مانند احوط بیان می‌کند. احتیاط در این صورت، واجب است.
اما در صورتی که فقیه در مسأله‌ای فتوا داشته باشد، لیکن به جهت وجود فتوای مخالف که مطابق احتیاط نیز می‌باشد، از واژۀ احوط استفاده کند، احتیاط مستحب است.
