احمد بن محمدجواد بیدآبادی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن
محمدجواد بیدآبادی اصفهانی، از علما و فقهای
اصفهان در
قرن چهارده هجری بوده است.
آقا شیخ احمد
بیدآبادی فرزند حاج
محمّدجواد حسین آبادی، عالم عامل
فقیه زاهد. در حدود سال ۱۲۷۸ق (و یا ۱۲۷۹) در
اصفهان متولّد شد، و در کودکی به تحصیل مشغول گشت، و از محضر درس علمای اصفهان بهره گرفت، و قبل از رسیدن به
بلوغ، به
اجتهاد نائل آمد، و از شش تن از اساتید خود، از جمله آقامیرزا محمّدباقر صاحب روضات و برادرش میرزا
محمّدهاشم چهارسوقی کسب
اجازه نمود. او قریب به پنجاه سال در محلّه بیدآباد
اصفهان به اقامه
جماعت، و هدایت و ارشاد مردم پرداخت، و در مدرسه میرزا مهدی تدریس نمود و با مواعظ شافیه خود مردم را مستفیض می‌نمود. این عالم جلیل‌القدر در چهارشنبه قبل از ظهر ۲۱
جمادی‌الاوّل ۱۳۵۷ق
وفات یافته، در بقعه تکیه بروجردی مدفون شد. میرزا عبدالجواد خطیب در رثای او شعری سروده که مادّه تاریخ آن چنین است:
«خطیب» آه از دل بر آورد و گفت: «بمعراج قرب احد رفت احمد».
حاج شیخ احمد در چند خصلت در بین معاصرین خود ممتاز بود:
اوّل: در حافظه و ذکاء، اعجوبه دهر بود، و ادعیه مطولّه را در
قنوت نوافل، قرائت می‌نمود.
دوم: در فروغ فقیهیّه، به طور کامل مسلّط بود.
سوم: در اخلاص و اردات به خانوده
عصمت و طهارت، اهتمام بسیار داشت.
چهارم: در فتوّت و جوان‌مردی و فرزانگی، آیت روزگار خود بود.
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۳۹۷.
