احمد بن محمدجعفر غفراللهی جنت اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن محمدجعفر غفراللهی جنت اصفهانی، از ادبا و شعرای
اصفهان در قرن چهارده هجری بوده و گرایشاتی به
صوفیه نعمت‌اللهی داشته است.
احمد غفراللّهی متخلّص به «جنّت» فرزند حاج محمّدجعفر روغنی شاعر و عارف ادیب در حدود سال ۱۲۷۰ خورشیدی در
اصفهان متولّد شد، و در این شهر
علم و ادب آموخت. در
شعر، از شاگردان سینا کرونی، ثمر اصفهانی و غمگین اصفهانی بود، و در انجمن‌های ادبی شیدا، دبیرستان تبریزی، خاکیا، کمال‌الدّین اسماعیل و پروانه شرکت داشت. در جوانی مرید میرزا عبّاس پاقلعه‌ای و میرزا زین‌العابدین پاقلعه‌ای از عرفای
نعمت‌اللّهی اصفهان شد. سپس به مسافرت پرداخت، و بالاخره به استخدام وزارت فرهنگ درآمد، و آموزگار شد. وی صاحب قدرت طبع و لطف بیان در شعر بود. اشعار زیر از او است:
"ز برقی خرمن افلاک گردد تلّ خاکستر ••• ز سوز سینه عاشق اگر فریاد برخیزد"
"فلک را عاقبت ترسم به دل این آرزو ماند ••• که از کوی نکورویان یکی دلشاد برخیزد"
"به هر شاخی که بنشیند گل معنی به بار آرد ••• غبار تربت «جنّت» اگر از باد برخیزد"
این شاعر توانا در ۲۷
جمادی‌الثّانی ۱۳۷۸ق در اصفهان
وفات یافت، و در
تخت فولاد جنب مزار ملاّاسماعیل خواجویی مدفون شد. دیوان اشعار او به همّت برادرزاده‌اش عبدالحسین روغنی (ضیمران) در سال ۱۳۷۲ش به طبع رسیده است. مادّه تاریخ وفاتش را شاعر توانا استاد فضل اللّه اعتمادی (برنا) سروده است:
گفت «برنا» به شمسی‌اش تاریخ: «جنّت ما شدی سوی جنّت».
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۳۹۵.
