میرزا احمد اصفهانی، در عصر حکومت ناصرالدّین شاه (۱۲۶۴ ۱۳۱۴ق) می‌زیست، و در تهران ساکن بود. اعتمادالسّلطنه درباره وی گوید: «در شغل مرثیّه‌خوانی و روضه‌خوانی به مقامی سامی رسیده، و صیّت شهرش از تهران به همه جای ایران کشیده».
[۱]چهل سال تاریخ ایران (المآثر و الآثار)، ج۱، ص۲۸۹.
[۲]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۲۳۰.
به نوشته بیان الواعظین وی فرزند میرزا علی محمد شیرازی است و پس از سال‌ها اقامت در تهران، به اصفهان معاودت نموده و تا آخر عمر در کمال شهرت و عظمت به منبر می‌رفت و پس از وفات به عتبات حمل شد و در وادی‌السلام مدفون گردید.
