احمد بن حسین متنبّی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن حسین متنبّی (
۳۰۳-
۳۵۴ق)، شاعر و مؤلف
متشیع قرن چهارم هجری قمری بود. برخی گفتهاند وی ادعای
نبوت داشت و علت متنبی نامیده شدنش نیز همین است ولی خودش منکر این ادعا شده است.
جابر جعفی جد بزرگ اوست.
ابوطیب احمد بن حسین بن حسن بن عبد الصمد جعفی کوفی کندی مُتَنَبِّی در محله کنده شهر
کوفه به دنیا آمد، در
شام رشد کرد و مدت زیادی را برای ریشه یابی
لغت عرب، در
بادیه به سر برد.
متنبّی از استادانی چون
ابواسحاق زجاج و
ابوعلی فارسی بهره برد.
ابوالحسین محمد بن احمد محاملی،
علی بن ایوب قمی و جمعی دیگر از او روایت کردهاند.
احمد به
مصر،
عراق،
اهواز و
فارس مسافرت کرده
و جابر جعفی جد بزرگ اوست.
وی از شاعران بزرگ
متشیع است که در
مدح حضرت علی (علیهالسّلام) اشعاری سروده، ولی دست تحریفگر آنها را از دیوانش حذف کرده است.
گفتهاند وی ادعای نبوت داشت و علت متنبی نامیده شدنش نیز همین است؛ ولی خودش منکر چنین اتهاماتی بود.
متنبی سرانجام در راه بازگشت به
بغداد به همراه پسرش، نزدیک
شهر نعمانیه در
ماه رمضان سال ۳۵۴ هجری به
قتل رسید و همانجا به خاک سپرده شد.
متنبی شاعر بود و کتاب العلویات، اثر اوست.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد متنبّی»، ج۲، ص۱۲۱.