اجازه کتبی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اجازه کتبی، از اصطلاحات بکار رفته در
علم حدیث بوده و به
اذن نقل حدیث توسط
استاد به صورت کتبی، گفته می‌شود.
اندیشمندان
علوم حدیث
اجازه را در یک نگاه به کتبی و شفاهی تقسیم کرده‌اند. اجازه کتبی آن است که
شیخ اجازه برای کسی که خواستار اجازه نقل حدیث است بنویسد "اجزت لک ان تروی عنی مسموعاتی و مرویاتی" یا "اجزتک روایة مسموعاتی و مرویاتی" یعنی به تو اجازه دادم که مسموعات و مرویات مرا نقل کنی.
برخی گفته‌اند: «اجازه به طور مطلق بر اجازه کتبی در
روایت اطلاق می‌شود که:
ا - مشتمل بر ذکر کتب و مصنفاتی است که اذن در روایت آن‌ها به صورت
اجمال و یا
تفصیل از سوی مجیز صادر شده است؛
ب - مشتمل بر ذکر مشایخی است که از سوی آن‌ها اذن در روایت برای مجیز صادر شده است؛
ج - مشتمل بر ذکر مشایخ این مشایخ است که هر طبقه پس از طبقه دیگر بیان شده به صورتی که اسناد به
معصومین (علیهم‌السّلام) منتهی گشته است».
دانشمندان
علوم حدیث برای اجازه کتبی عباراتی مانند "اخبرنا فلان کتابة" یا "اخبرنا فلان
فی ما کتب الیّ" ذکر کرده‌اند.
اجازه کتبی به
اجازه مختصر،
متوسط و
کبیر (مبسوط) تقسیم شده است که توضیح هر یک از آن‌ها در جای گاه خود ذکر شده است.
از این اصطلاح به اجازه تحریری نیز تعبیر شده است.
در تنظیم این مقاله از منابع زیر استفاده شده است:
• سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه.
• عاملی، علی بن احمد،
الرعایة فی علم الدرایه.
•
علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء
الدرایه.
• مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه.
• صدر، سیدحسن، نهایة
الدرایه.
پایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «اجازه کتبی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۴.
