أُجاج (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُجاج (به ضم همزه) از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
آب شور مایل به تلخی، توصیفی از
وضعیت و
کیفیت عذاب اهل جهنم است.
أُجاج آب شوری را گویند که به تلخی زند.
در
قرآن کریم آمده است:
(هذا عَذْبٌ فُراتٌ سائِغٌ شَرابُهُ وَ هذا مِلْحٌ اُجاجٌ)
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) دربارۀ
راغبان خدا فرموده:
«فَهُمْ في بَحْر أُجاج، أَفْواهُهُمْ ضامِزَةٌ، وَ قُلوبُهُمْ قَرِحَةٌ، قَدْ وَعَظوا حَتَّى مَلّوا.» «آن‌ها از نادانی مردم و ظلم ظالمان در دریایی تلخ هستند و دهان‌هایشان بسته و دل‌هایشان مجروح است، بقدری مردم را موعظه کرده‌اند تا خسته شده‌اند.»
همچنین آن وجود نورانی در وصف
آتش جهنّم فرموده:
«ساطع لَهَبُها، مُتَغَيِّظ زَفيرُها، مُتَأَجِّج سَعيرها.» «شعله‌اش بلند، صدایش پرهیجان، آتشش در شدت حرارت است.»
(نعوذ بالله منها) در
لغت آمده:
«
الاَجَّة: شِدَّة الحَرّ وَ تَوَهّجه.»
این کلمه فقط دو بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اجاج»، ص۲۶.
