اثنی عشری معتقد به دوازده امامند که با حضرت علی (علیه‌السّلام) آغاز می‌شود و به محمد بن حسن مهدی آل محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌و‌سلم) ختم می‌گردد. شیعه با بهره مندی از برهان‌های عقلی و آموزه‌های آفتابگون پیشوایان معصوم (علیهم‌السلام)، بر این باور است که در هرزمان، برای انسان‌ها، ناگزیر باید حجتی (باب ان الارض لا تخلو من حجة)
ایشان دلایل فراوانی از آیات قرآن و احادیث نبوی بر امامت علی (علیه‌السّلام) اقامه کرده و امامت آن حضرت را به نص صریح، از طرف خداوند دانسته‌اند. همچنین معتقدند پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌و‌سلم) از طرف خداوند، تمام امامان دوازدهگانه را معرفی کرده است. آنان، امامان را مانند پیامبر، ملهم از جانب خدا می‌دانند و می‌گویند: امام ریاست عامه دارد و مقام او مافوق بشر عادی است و از آن روزی که خداوند آدم را آفرید، نور خود را در برگزیدگان خویشاز حضرت نوح، ابراهیم، موسی و عیسی (علیهم‌السّلام) گرفته تا به حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌و‌سلم)، خاتم الانبیا سرایت داد و از وی آن نور را به اوصیای او، امامان معصوم (علیهم‌السلام) ، سریان داد. همان نور و روح خدایی است که در امام عصر (علیه‌السّلام) تجلی می‌کند و او را از سطح بشر عادی فراتر می‌برد و وی را قادر می‌سازد که قرن‌ها، بلکه هزاران سال بی هیچ گزند و آزار و بدون ضعف و پیری، با بدن جسمانی که در بشر عادی موجب کون و فساد است زندگی کند و در زمان مناسب، به امر خداوند از پس پرده غیب ظهور فرماید.
