ابوعبداللّه حسین بن اسحاق بن ابراهیم بن صبّاح خلّال اصفهانی از محدّثین بوده و در قرن سوم هجری می‌زیسته است. از اصفهان به کرج [کرج ابودُلَف، در استان مرکزی کنونی] رفت و پس از سال ۳۰۰ق وفات نمود. احادیث فراوان را در حفظ داشت و حافظه‌اش بسیار قوی بود.
[۱]اصفهانی، حافظ ابونعیم، ذکر اخبار اصفهان، ج۱، ص۲۸۰.
وی از اسماعیل بن محمّد بن یوسف، احمد بن عیسی بن تیسی خشّاب و ابوهارون حدیث نقل می‌کند.
