ابوعبدالله جعفر بن عبدالله علوی محمدی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعبدالله جعفر بن عبدالله علوی محمدی (زنده در ۲۶۹ هـ)، عالمی نامدار، موجّه،
فقیه و از موثقترین راویان
شیعه در
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوعبدالله جعفر بن عبدالله رأس المذری (المدری) بن جعفر الثانی بن عبدالله بن جعفر بن محمد بن علی بن ابیطالب (علیهالسّلام) علوی محمدی، نسبش به
محمد حنفیه، فرزند
امیرمؤمنان علی (علیهالسّلام) میرسد و انتساب وی به علوی و محمدی بدینسبب است.
پدرش
عبدالله راس المدری (المذری) و مادرش آمنه از زنان پاکدامن و از نوادگان
امام سجاد (علیهالسّلام) بود.
جدش جعفر نیز از اصحاب
امام صادق (علیهالسّلام) به شمار میرفت.
ابوعبدالله حدیث را از بزرگانی چون
حسن بن محبوب،
محمد بن ابیعمیر و
حسن بن علی بن فضال فرا گرفت.
از وی نیز کسانی مانند احمد بن محمد بن سعید و
هارون بن موسی روایت کردهاند.
نجاشی مینویسد که علوی عالمی نامدار، موجّه، فقیه و از موثقترین راویان شیعه به شمار میرفت.
جعفر بن عبدالله دارای تالیفی به نام المتعه میباشد.
تاریخ وفات جعفر بن عبدالله معلوم نیست، اما بنا بر روایت نجاشی، در سال ۲۶۹ هـ بر جنازه
محمد بن حسین صائغ نماز خوانده است.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۲۲۷، برگرفته از مقاله «ابوعبدالله جعفر بن عبدالله علوی محمدی».