در عین‌حال ابن ندیم او را به عنوان فقیه اهل عراق در عصر خویش به حساب آورده که فقه ابی حنیفه را مورد بررسی دقیق قرار داد و آن را تقویت کرد و نسبت به خلق قرآن معتقد به توقف بود.
وی احمد بن حنبل و اصحابش را به شدت مورد نکوهش قرار می‌داد و شافعی را نیز مذمت می‌کرد، گرچه در حال احتضار از دیدگاه خود راجع به شافعی برگشت و درباره او طلب مغفرت کرد، اما در عین‌حال بعضی رجال‌نویسان او را مورد نکوهش قرار داده و برخی او را به عنوان کسی که حدیث جعل می‌کرد، معرفی کرده‌اند.
وی در ذیحجه سال ۲۵۷ق یا ۲۶۶ق در حال نماز عصر درگذشت. محمد بن طاهر بر او نماز گزارد و براساس وصیت خود، در یکی از اتاق‌های منزلش که به مسجدی در بغداد وصل بود، دفن شد.
