ابن عبدربه اندلسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن محمد اندلسی (
۲۴۶-
۳۲۸ق)
شاعر و
ادیب برجسته
قرن چهارم هجری قمری بود که در سال ۲۴۶ هجری قمری متولد شد و در سال ۳۲۸ هجری قمری درگذشت. وی از معاصران و استادان خود بهره‌برداری کرده و در موضوعات مختلفی همچون
تاریخ،
ادبیات، و
زهد فعالیت داشته است.
أَبُو عُمَر أَحْمَد
بْن مُحَمَّد
بْن عَبْد رَبِّه
بْن حَبِيب قُرْطُبِي
أَنْدَلُسِي، معروف به ابن عَبْد رَبِّه، در سال ۲۴۶ هجری به دنیا آمد.
از موالی
هشام بن عبدالرحمان و اهل
قرطبه بود. برخی معتقدند اشعار ابن عبدربه بر تشیع وی دلالت دارد.
ابن عبد ربّه اشعار بسیاری سرود که نام مجموعه آنها را ممحّصات نهاد. وی همچنین امیر محمد، امیر منذر و عبداللّه ناصر از امویان
اندلس را مدح کرد.
منابع، او را فردی
دیندار،
راستگو و
موثق دانسته‌اند.
وی در آغاز با
ابومحمد یحیی قلفاط شاعر، رابطه دوستی داشت؛ ولی به خاطر جریانی که بین آن دو رخ داد، این دوستی به اختلاف انجامید و یکدیگر را هجو گفتند.
ابوعمر از
بقیّ بن مخلّد،
ابن وضّاح وخُشَّنی روایت کرد.
سعید بن قزّاز و نیز
ابوبکر یحیی بن مالک اندلسی اشعاری از او را روایت کرده‌اند.
آثار ابوعمر عبارت‌اند از: العقد الفرید در تاریخ و آداب که در ۵۰ جزء و ۲۵ جلد تدوین شده و بارها چاپ شده است.
قصیده‌هایی در زهد که در سال‌های پایانی عمر خود به نظم کشید؛
اخبار فقهاء قرطبه، اللباب فی معرفة العلم والآداب، دیوان شعر،
الارشاد فی اللغه،
منتخب اخبار الفقهاء المتاخرین من اهل قرطبه (الاحتفال).
ابوعمر در سال ۳۲۸ هجری از دنیا رفت.
و در مقبره
بنی العباس به خاک سپرده شد. البته برخی درگذشت وی را در سال ۳۸۲ هجری دانسته‌اند. او در پایان عمر به فلج دچار شد.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «احمد
اندلسی»، ج۲، ص۷۵.
