ابن خوام بغدادی عبداللّه بن محمد اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابن خوام بغدادی عبداللّه بن محمد اصفهانی، از دانشمندان
ریاضی و طب
قرن هفتم و هشتم هجری در
اصفهان بوده است.
عمادالدّین عبداللّه بن محمّد بن عبدالرزّاق بغدادی حاسب معروف به «ابن الخوام»، از دانشمندان
ریاضی و طب در
قرن هفتم و هشتم هجری است. وی در
اصفهان ساکن بوده، و کتاب الفوائد البهاییّه فی القواعد اکسابیه را در دهه دوم
شعبان ۶۷۵ق در اصفهان به نام خواجه بهاء
الدّین محمّد بن شمس
الدّین محمّد صاحب دیوان جوینی (حاکم اصفهان) تالیف نموده است. تالیف دیگر وی مقدّمه فی الطّب است.
کمال الدّین حسن فارسی از شاگردان او است، و کتاب الفوائد البهاییّه او را شرح کرده، و اساس القواعد نامیده است.
اِبْن‌ِ خَوّام، عبدالله بن محمد بن عبدالرزّاق الحُرْبَوی
عمادالدین بن الخَوّام بغدادی (۶۴۳-۷۲۴ق/۱۲۴۵-۱۳۲۴م)،
ریاضی‌دان و طبیب، اگر چه آوازه او بیشتر در
علوم ریاضی است، اما در منابع از او به عنوان طبیب،
فیلسوف و ادیب هم یاد شده است.
وی پس‌از تحصیل علم طب و حساب به حلقه درس
خواجه نصیرالدین طوسی پیوست.
ابن خوام در
بغداد رئیس مدرسه طب بود و در دارالذهب حلقه درس داشت. گفته‌اند که بسیار کسان نزد او فنون هزل و جد آموخته‌اند.
ابن خوام پیرو
مذهب شافعی بود
و به جهت همنشینی و مصاحبت با حکمرانان و بزرگان، مالی بسیار اندوخت و از دارایی خود مدرسه بزرگی ساخت و برای آن امام و مدرسی گماشت و برای ۱۰ نفر
یتیم که در آن درس می‌خواندند،
موقوفه معین کرد.
معروف‌ترین اثری که از وی بر جای مانده القواعد البهائیة فی القواعد الحسابیة است. این کتاب که درباره حساب ذهنی است، از شهرتی عظیم برخوردار است. ابن خوام این کتاب را به نام خواجه بهاء
الدین محمد بن شمس
الدین صاحب دیوان جوینی مُصَدّر ساخته و در ۶۷۵ق/۱۲۷۷م در اصفهان از نگارش آن فراغت یافته است.
کتاب دارای یک مقدمه و ۵ مقاله و خاتمه است.
در مقدمه از حقیقت علم حساب و عدد و خواص آن سخن رفته، در مقاله اول؛ که ۲۴ فصل دارد از اعداد کسری، و در مقاله دوم که ۱۱ فصل دارد از معاملات و قوانین دادوستد بحث شده، مقاله سوم در انواع مساحات است که یک باب آن در وزن زمین است همراه با ۳ شکل، مقاله چهارم در جبر و مقابله است.
به نوشته غیاث
الدین کاشانی، ابن خوام در این اثر خود از میزان الحکمة تالیف
منصور خازنی دانشمند معروف و شاگرد
حکیم عمر خیام سود جسته و دو جدول نسبی فلزات و جواهر و برخی مایعات را از آن کتاب اقتباس کرده است.
شهرت و اهمیت کتاب ابن خوام سبب شد که بر آن شرح‌هایی نوشته شود، از جمله شرحی است از
کمال‌الدین حسن فارسی با نام اساس القواعد فی اصول الفوائد.
همچنین یحیی بن احمد کاشی شرحی بر آن کتاب نوشته و آن را ایضاح المقاصد الفرائد الفوائد نامیده است. سرانجام در ۸۹۱ق/۱۴۸۶م ملا عبدالعلی بیرجندی بر آن شرحی نوشت.
اثر دیگر او رساله
الفراسة است که به کوشش
حسین علی محفوظ در تهران به سال ۱۹۵۴م چاپ شده است. سزگین، در ضمن آثار ابن خوام از رساله‌ای به نام الرسالة فی فهم المقالة العاشرة المتعلقة من کتاب اقلیدس نام برده است. در معجم الاطباء نیز رساله‌ای به نام مقدمه فی الطب به وی نسبت داده شده است.
وی استاد شرف
الدینهارون
پسر وزیر و عموزاده‌های او و پسران علاء
الدین صاحب دیوان بود و آنان نزد وی فن‌ّ حساب آموختند.
ابن خوام به جهت ارادتی که به خواجه رشیدالدین فضل‌الله همدانی داشته و تقریظی اغراق‌آمیز که در مورد تفسیر وی نوشته بود،
پس از قتل وزیر بر او شوریدند و بر ضدش
شهادت دادند، و او از بیم جان به قاضی‌القضاة قطب
الدین پناه برد و با دادن مبلغی زر از مهلکه نجات یافت، قاضی مجلسی فراهم آورد و از او خواست که به مسلمانی
اقرار کند. او چنین کرد و از مرگ رهید.
سال مرگ او را غالباً ۷۲۴ق/۱۳۲۴م نوشته‌اند، با وجود این بنا به نظر طعمه او تا ۷۳۶ق/۱۳۳۵م زنده بوده است.
بعید نیست که این اشتباه ناشی از آخرین جمله نسخه خطی‌ِ معروف شده او باشد که در آخر آن آمده «وقع الفراغ من نسخة فی یوم الاحد ۱۴ محرم سنة ۷۳۶ق»؛ که به نظر می‌رسد این تاریخ مربوط به استنساخ نسخه باشد.
صفدی می‌گوید پیکر ابن خوام را در خانه خود در بغداد به خاک سپردند.
از شاگردان معروف او می‌توان از
عزالدین اربلی پزشک
و
کمال
الدین حسن فارسی نام برد.
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۱۵۹.
