اِبْن (به کسر الف و سکون باء)، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای پسر می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در موارد گوناگونی، از این واژه استفاده نموده است.
اِبْن (به کسر الف و سکون باء)، به معنای پسر آمده و اصل آن «بنو» است. با عنایت نیز به کار می‌رود، مثلا به مسافر می‌گویند: «ابن السبیل، ابن العلم، ابن اللیل، ابن البطن.» «بنیّ»: مصغّرابن و مضاف به یاء متکلّم است و از آن مهربانی و دلسوزی اراده می‌شود.
