• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابراهیم بن علی فارسی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





ابراهیم بن علی فارسی (م. ۳۷۷ق) ادیب، شاعر، نحوی و لغوی برجسته ایرانی در قرن چهارم هجری قمری بود. او نزد اساتید برجسته، نحو و لغت را فراگرفت و سرانجام در سال ۳۷۷ هجری قمری درگذشت.



ابواسحاق ابراهیم بن علی فارسی از بزرگان علم نحو و لغت و استاد در کتابت و شعر بود که این فنون را نزد دو استاد برجسته نحو، ابوعلی فارسی، حسن بن احمد بن عبدالغفار (م. ۳۷۷ق) و ابوسعید سیرافی، حسن بن عبداللّه بن مرزبان (م. ۳۶۸ق) آموخته بود.
او که پادشاه علم نحو خوانده شده از ابوهلال عسکری اشعاری نقل کرده و ابومحمد عبدلکانی زوزنی (م. ۴۳۱ق) نیز راوی از اوست.
[۳] باخرزى، علی، دمیه القصر، ج۱، ص۵۰۶.

وی پس از رسیدن به درجاتی از علم و ادب، برای کسب شهرت و مکنت و شاید گذران زندگی، زمانی به دیدار ابوالفضل ابن عمید (م. ۳۶۰ق) وزیر رکن الدوله دیلمی، حاکم ری رفت که خود فیلسوف، ادیب، بلیغ و کاتبی برجسته بود تا با عرضه هنر خود، عطایایی دریافت کند؛ ازاین رو در پیش ابن عمید گاه کتاب می‌نوشت، گاه املا می‌کرد و گاه به شرح اشعار دیگران می‌پرداخت و چون در عروض، قوافی و معانی اشعار، چیره دست و صاحب نظر بود، بر شاعر نامدار، ابوطیب متنبی (م. ۳۵۴ق) انتقاد می‌کرد.اما ابن عمید بااینکه به او اجازه حضور داده و بر فضل و کمالش و بر تحمل رنج و مشقت‌هایش در پی کسب علم آگاهی یافته بود، کمترین عنایتی بر او نکرد.
[۴] توحیدی، ابوحیان، اخلاق الوزیرین، ص۳۵۲.

گویا فارسی پس از رویارویی با این بی مهری‌ها، رهسپار دیار سامانیان دانش دوست شد و به بخارا رفت. در بخارا به گرمی او را پذیرفتند و تجلیل کردند و افزون بر اشتغال در دیوان رسایل، به پرورش و آموزش فرزندان بزرگان مقامداران شهر گمارده شد. پس از مدتی، سرپرستی دیوان نامه‌ها (رسایل) بر عهده ابو اسحاق فارسی گذاشته شد و او تا پایان عمر در این منصب ماند


از آثار علمی فارسی، تنها کتاب شرح کتاب الجرمی را نام برده‌اند که نزد اهل علم، معروف و متداول بوده است.
جرمی لقب ابوعمر صالح بن اسحاق نحوی بصری (م. ۲۲۵ق) است که چند کتاب در علم نحو دارد. در برخی منابع متاخر، نقض دیوان متنبی نیز اثر دیگر ابواسحاق شمرده شده است.
وی اشعاری نیز داشته که حاضر بن محمد طوسی راوی آنهاست و تنها پنج بیت آن باقی مانده که خطاب به یکی از صاحب منصبان سروده شده است.


فارسی سرانجام در سال ۳۷۷ هجری درگذشت.
[۱۱] تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۱۱.
برخی به اشتباه وفات او را پس از سال ۵۰۰ هجری آورده‌اند.
[۱۲] تونکی، محمود حسن، معجم المصنفین، ج۳، ص۲۷۴.
(دیگر منابع:
[۱۶] قمی، شیخ عباس، هدیه الاحباب، ص۲۲۷.
)


۱. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۹۰.    
۲. قفطی، علی بن یوسف، انباه الرواة، ج۱، ص۲۰۶.    
۳. باخرزى، علی، دمیه القصر، ج۱، ص۵۰۶.
۴. توحیدی، ابوحیان، اخلاق الوزیرین، ص۳۵۲.
۵. ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمه الدهر، ج۴، ص۱۷۱.    
۶. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۲۰۵.    
۷. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۱، ص۲۰۵.    
۸. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیه العارفین، ج۱، ص۴۲۲.    
۹. موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۳، ص۸۱.    
۱۰. ثعالبی، أبو منصور، یتیمه الدهر، ج۴، ص۱۷۱.    
۱۱. تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۱۱.
۱۲. تونکی، محمود حسن، معجم المصنفین، ج۳، ص۲۷۴.
۱۳. سیوطی، جلال الدین، بغیه الوعاة، ج۱، ص۴۲۰.    
۱۴. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۶، ص۳۹.    
۱۵. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانه الادب، ج۴، ص۲۶۶.    
۱۶. قمی، شیخ عباس، هدیه الاحباب، ص۲۲۷.
۱۷. قمی، عباس، الکنی والالقاب، ج۳، ص۷.    
۱۸. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱، ص۶۶.    



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ابراهیم فارسی»، ج۲، ص۴۸.






جعبه ابزار