واژه برّ در اصل به معناى خشکی است، كه به دليل همراه شدن با لحاظ وسعت، برّ (به كسر باء) از آن اشتقاق يافته و در توسعه و گسترش در كارهاى نيک به كار رفته است.
فرق ميان برّ (به كسر باء) و خير از نظر لغت اين است كه بِرّ نيكوكارى توأم با توجه و از روى قصد و اختيار است ولى خير به هر نيكى اگرچه بدون توجه باشد اطلاق مى‌شود.
