إِذْن (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِذْن (به کسر الف و سکون ذال) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
اجازه و
اراده می‌باشد.
در بیان
حضرت امیر (علیه‌السلام) نیز به همین معنی به‌کار رفته است.
إِذْن به معنای اجازه و اراده آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
این بیان از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که می‌فرماید:
«فَخُذْ ما أَعْطاكَ مِنْ ذَهَب أَوْ فِضَّة، فَإنْ كانَتْ لَهُ ماشِيَةٌ أَوْ إِبِلٌ فَلا تَدْخُلْها إِلاّ بِإِذْنِهِ.» «آن‌چه
زکات دهنده از
طلا و
نقره به تو داد بگیر، اگر او چهارپایان یا
شتر داشته باشد میان آن‌ها داخل نشو مگر به
اذن او.»
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص مواردی که
دشمن در
حال فرار است چنین می‌فرمایند:
«فَإذا كانَتِ الْهَزيمَةُ بِإذْنِ اللهِ فَلا تَقْتُلوا مُدْبِراً، وَ لا تُصيبوا مُعْوِراً.» «چون دشمن به ارادۀ خدا به هزیمت رسید، هیچ فرار کننده‌ای را نکشید و عاجزی را نگیرید.»
معور کسی را گویند که از نگهداری خویش عاجز است. لذا گویند: «اعوز: ابدی عورته.»
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر،مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذن»، ج۱، ص۳۶.
