إِمّا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِمّا: (اِمَّا یَاْتِیَنَّکُمْ رُسُلٌ) «اِمَّا» در اصل مرکب از
«اِنْ» و
«مَا» بوده‌است که
«اِنْ» حرف شرط است و
«مَا» برای تاکید شرط آمده است.
(يَا بَنِي آدَمَ إِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ رُسُلٌ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي فَمَنِ اتَّقَى وَ أَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ) (اى فرزندان
آدم! اگر پيامبرانى از خود شما به سراغتان بيايند كه
آیات مرا براى شما بازگو كنند، از آنها پيروى كنيد؛ كسانى كه
پرهیزگاری پيشه كنند و
عمل صالح انجام دهند، نه ترسى بر آنهاست و نه اندوهگين مى‌شوند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه اما در اصل ان ما بوده يعنى ان شرطيه بوده و ما زايده بر سرش در آمده است، و از اينكه در فعل شرطش ياتينكم نون تاكيد ثقيله در آمده استفاده مى‌شود كه شرط مزبور قطعى الوقوع است. و منظور از قص بيان و تفصيل آيات است، چون در اين كلمه هم معناى قطع هست و هم معناى اظهار.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «إِمّا»، ص۶۷.
