أُفُق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُفُق (به ضم الف و قاف) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای ناحیه و طرف است.
حضرت امیر (علیه‌السلام)، جهت تبیین
قدرت خداوند و اکراه از پذیرش
خلافت از این واژه استفاده نموده است.
أُفُق به معنای ناحیه و طرف آمده، و جمع افق آفاق است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) در وصف
قدرت خدای تعالی می‌فرماید:
«فَسُبْحانَ مَنْ لا يَخْفَى عَلَيْهِ سَوادُ غَسَق داج.... وَ ما يَتَجَلْجَلُ بِهِ الرَّعْدُ في أُفُقِ السَّماءِ.» «منزّه است خدایی که مخفی نیست بر او تاریکی
شب بسیار ظلمانی ... و آنچه صدا می‌کند
رعد در طرف
آسمان.»
آن‌گاه که از حضرت خواستند به رهبری حاضر باشد فرمود:
«دَعوني وَ الْـتَمِسوا غَيْري... وَ إِنَّ الافاقَ قَدْ أَغامَتْ، وَ الْـمَحَجَّةَ قَدْ تَنَكَّرَتْ وَ اعْلَموا أَنّي إنْ أَجَبْتُكُمْ رَكِبْتُ بِكُمْ ما أَعْلَمُ، وَ لَمْ أُصْغِ إِلَى قَوْلِ الْقائِلِ وَ عَتْبِ الْعاتِبِ.» «مرا بگذارید دیگری را بجویید، ... افق‌ها را
ابر گرفته، راه راست ناشناخته شده است، بدانید اگر من دعوت شما را اجابت کنم به آنچه می‌دانم شما را خواهم برد به سخن قائلی و عتاب ملامت‌گری گوش نخواهم داد.»
منظور از ابرآلود بودن، تیرگی فضای سیاسی و پیچیدگی اوضاع است.
سه مورد از این مادّه در
نهج البلاغه به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «افق»، ص۵۳.
