أَیْمان (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَيْمان:(بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ) «أَيْمَان» جمع
«یمین» به معناى
سوگند است
و در اصل، «يمين» به معناى دست راست مى‌باشد، اما از آن‌جا كه به هنگام
سوگند، بستن
عهد و پيمان دست راست را به هم مى‌دهند و قسم ياد مى‌كنند، اين كلمه تدريجاً در معناى
سوگند به كار رفته است.
(وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ لَئِن جَاءهُمْ نَذِيرٌ لَّيَكُونُنَّ أَهْدَى مِنْ إِحْدَى الْأُمَمِ فَلَمَّا جَاءهُمْ نَذِيرٌ مَّا زَادَهُمْ إِلَّا نُفُورًا) (آنان سوگندهای شدید به خدا یاد کردند که اگر
پیامبر انذارکننده‌ای به سراغشان آید، هدایت یافته‌ترین امّت‌ها خواهند بود؛ امّا چون پیامبر انذار کننده‌ای برای آنان آمد، جز فرار و فاصله گرفتن از
حق چیزی بر آنها نیفزود.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(وَ اَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ اَیْمانِهِمْ) یعنی
سوگند خوردند به خدا و سعی کردند که
سوگند خود را تا آن‌جا که در وسع و طاقتشان هست پایدار و مؤکد کنند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «أَیْمان»، ص ۹۰.
