أَوِّبی (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَوِّبی: (یا جِبالُ اَوِّبی مَعَهُ) «اَوِّبی» در اصل از
«تاویب» به معنای
«ترجیع و گرداندن صدا در گلو» است؛ این ماده گاهی به معنای
«توبه» نیز استعمال می‌شود، به خاطر این‌که حقیقت آن بازگشت به سوی خداست.
(وَ لَقَدْ آتَيْنا دَاوُودَ مِنّا فَضْلًا يَا جِبالُ أَوِّبي مَعَهُ وَ الطَّيْرَ وَ أَلَنّا لَهُ الْحَديدَ) (و ما به
داود از سوى خود فضيلتى بزرگ بخشيديم؛ ما به كوهها و پرندگان گفتيم: اى كوهها و اى پرندگان! با او در
تسبیح خدا هم آواز شويد. و آهن را براى او نرم كرديم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه فضل به معناى عطيه است. و كلمه اوبى امر از مصدر تاويب است، و تاويب از ماده أوب برگشتن به معنى ترجيع است و در اين جا به معناى چهچه صوت در تسبيح نمودن است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «أَوِّبی»، ص۸۴.
