أَمَل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمَل (به فتح الف و میم) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
امید و
آرزو است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی
دنیا را با این واژه مذّمت نموده و همچنین
طلحه و
زبیر را
نفرین کرده است.
أَمَل به معنای امید و آرزو است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت در این خصوص که این واژه به معنای امید و آرزو است، فرموده‌اند:
«يا دُنْيا يا دُنْيا، إِلَيْكِ عَنّي ... وَ أَمَلُكِ حَقيرٌ. آهِ مِنْ قِلَّةِ الزّادِ.» «ای دنیا، ای دنیا از من دور باش ... آرزوی تو ناچیز است، آه از کمی توشه
آخرت.» جمع این کلمه، آمال است.»
چنان‌که امام (علیه‌السلام) در این باره نیز می‌فرمایند:
«الدَّهرُ يُخْلِقُ الاَْبْدانَ، وَ يُجَدِّدُ الاْمالَ، وَ يُقَرِّبُ الْمَنِيَّةَ.» «گذشت روزگار بدن‌ها را فرسوده می‌کند، آرزوها را تازه می‌نماید، و
مرگ را نزدیک می‌گرداند.»
افعال آن از باب ثلاثی و تفعیل و تفعل آمده است.
در نفرین به طلحه و زبیر فرموده:
«اللَّهُمَّ إنَّهُما قَطَعاني وَ ظَلَماني ... وَ أَرِهِما الْمَساءَةَ فيما أَمَّلا وَ عَمِلا.» «خدایا آن دو به من
ظلم کردند و
قطع رحم نمودند، در آن‌چه آرزو کرده و عمل نموده‌اند، بدی را برای آن‌ها پیش آورد.»
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امل»، ص۷۵-۷۴.
