أَفْصَحُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَفْصَحُ: (هُوَ اَفْصَحُ مِنِّی لِسَاناً)«اَفْصَحُ» از مادّه
«فصح» در اصل به معنای خالص بودن چیزی است؛
و به سخن خالص و گویا که خالی از هرگونه حشو و زوائد باشد،
فصیح گفته می‌شود.
(وَ أَخِي هَارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِسَانًا فَأَرْسِلْهُ مَعِيَ رِدْءًا يُصَدِّقُنِي إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ) (و برادرم
هارون زبانش از من
فصيح‌تر است؛ او را همراه من بفرست تا ياور من باشد و مرا تصديق كند؛ زيرا مى‌ترسم مرا تكذيب كنند.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: ما حصل معناى آيه مورد بحث اين مى‌شود كه برادرم هارون
فصيح‌تر از من است، و زبانى گوياتر از من دارد، پس او را به ياريم بفرست، تا صدق مرا در مدعايم تصديق كند، و وقتى مردم با من مخاصمه مى‌كنند، قانعشان سازد، زيرا من مى‌ترسم تكذيبم كنند، آن وقت ديگر نتوانم صدق مدعايم را برايشان روشن سازم.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اَفْصَحُ»، ص۵۸.
