آیات صفت مجیء
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آیات وصف کننده
خداوند به آمدن را آیات صفت
مجیء گویند.
منظور از "آیات صفت
مجیء" آیاتی است که وصف "
مجیء" (آمدن) را به خداوند نسبت دادهاند؛
آیه ۲۲
سوره فجر: (وجاء ربک والملک صفا صفا).
این آیات، دست آویز گروه
مشبهه قرار گرفته و با توجه به ظاهر این آیات و
جمود بر
لفظ، به جسمیت خداوند معتقد شده، میگویند: خداوند در
قیامت به جمع خلایق میپیوندد و دیده میشود (!).
ولی مسلما - همان گونه که اغلب مفسران اشاره کردهاند -
تفسیر این آیات غیر از برداشت ظاهری و قشری مشبهه است، و منظور از آن، فرارسیدن فرمان خدا برای رسیدگی به حساب مردم، یا فرارسیدن آیات
عظمت و نشانه او است.
بنابراین لفظی همانند "امر" در این آیات، مقدر است: " و جاء امر ربک ". این تفسیر، با آیات متعددی از
قرآن نیز تایید میشود که "
مجیء" را به "امر" خداوند و مانند آن منسوب دانستهاند؛
(ولما جاء امرنا نجینا هودا والذین آمنوا معه)
و نیز آیات ۴۰، ۶۶، ۷۶، ۸۲، ۹۴ و ۱۰۱
سوره هود ؛ یا این که این آیات در صدد ترسیم مفاهیم عقلی در لباس محسوس و تشریح ظهور
هیبت و عظمت خداوند در
روز رستاخیز است.
علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «آیات صفت مجیء».