آیه نَبأ، از آیاتی است که اصولیون از دیرباز برای حجیت خبر واحد به آن تمسک نموده‌اند. در این آیه آمده است: ﴿یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ جاءَکُمْ فاسِقٌ بِنَبَإ فَتَبَیَّنُوا أَنْ تُصِیبُوا قَوْماً بِجَهالَة فَتُصْبِحُوا عَلی ما فَعَلْتُمْ نادِمِینَ﴾؛ «ای کسانی که ایمان آورده‌اید، هرگاه فاسقی برای شما خبر آورد بر شما واجب است درنگ و جستوجو کنید تا مبادا از روی نادانی به گروهی آسیب رسانده و از کرده خود پشیمان شوید».
اصولیون از چند لحاظ به این آیه استدلال نموده‌اند: - از لحاظ مفهوم شرط ؛ - از لحاظ مفهوم وصف ؛ - از لحاظ مناسبت عرفی بین فسق و تبیّن. برای نمونه، کسانی که از لحاظ «مفهوم شرط» به آیه نَبأ بر حجیت خبر واحد استدلال نموده‌اند، چنین می‌گویند: در منطوق آیه، وجوب تبیّن درنگ و جستوجو پیرامون صحت خبر به فاسق بودن مخبر مشروط شده است. مفهوم این جمله شرطی آن است که اگر غیر فاسق خبری را برای شما آورد، جستوجو درباره صحت مضمون آن لازم نیست و می‌توانید به آن عمل نمایید و در نتیجه، خبر واحد شخص غیر فاسق حجت است.
