آمیختگی جشن‌ها
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هم‌زیستی
مسلمانان با
غیرمسلمانان چه به عنوان اکثریت و چه به عنوان اقلیت جمعیتی در نواحی مختلف، در سراسر دوره اسلامی و عدم رسوخ کامل تعالیم رسمی و مدرسه‌ای
اسلام در دین‌ورزی اقوام مختلفی که اسلام را پذیرفتند همواره موجب
اختلاط عناصر جشنی مسلمانان با عناصر غیراسلامی شده و در عین ایجاد
تکثر در جشن
های گوناگون مسلمانان، گاه انتقاداتی را نیز از جانب معلمان دینی یا حاکمان متشرع برانگیخته است.
در یک تقسیم‌بندی مقدماتی که در بافت فرهنگی
دین عامیانه قابل بسط و بررسی تفصیلی است آمیختگی
های عناصر جشنی مسلمانان با
غیرمسلمانان را می‌توان در چهار شاخه جای داد:
الف) حضور و مشارکت
مسلمانان در
جشن‌های غیرمسلمانان؛
ب) اقتباس کلیتِ جشن
های غیراسلامی یا حفظ و تداوم آن‌ها با
دگردیسی معطوف به مشروع و اسلامی‌سازی این جشن‌ها؛
ج)
اخذ و
اقتباس برخی عناصر و به ویژه رفتارهای جشنی
غیرمسلمانان؛
د) ادامه حضور و سریانِ زمینه
های مفهومی
فرهنگ بومی در
جشن‌های اسلامی که منجر به تولید
هویت نسبتاً مستقل برای هر
جشن اسلامی در مناطق مختلف می‌شود.
در ادوار مختلف اسلامی، بسیاری از مسلمانان به ویژه در
عراق،
شام و
مصر در جشن
های مسیحیان و گاه
یهودیان و
اقلیت‌های دینی دیگر شرکت می‌کردند
(در
ایران به این منابع رجوع کنید
) و از آن‌جا که برخی مسلمانان در این جشن‌ها مرتکب بعضی رفتارهای جشنی مغایر با
شریعت اسلامی هم‌چون
شرب خمر، آمیختن با
نامحرمان و به طور کلی
تشبّه به کفار می‌شدند، گاه‌گاه برگزاری این جشن‌ها یا دست‌کم شرکت مسلمانان در آن‌ها مورد بازخواست و
توبیخ حاکمان مسلمان واقع می‌شد.
بر پا داشتن جشن
های مربوط به
نمادهای رستاخیز و نو شدن
طبیعت و بازگشت سبزی و طراوت
بهاری که در
سنّت اسلامی با
تکریم خضر نبی و در سنّت مسیحی با تکریم سنت جرج/ جرجیس همراه است نمونه‌ای از اقتباس مسلمانان از جشن
های غیرمسلمانان است.
هم‌چنین در نمونه‌ای دیگر، به هنگام برگزاری جشنی که در آن یهودیان در آخرین روز
عید فطر به
کنیسه می‌روند، مسلمانان موصل به سبب هم‌زیستی با یهودیانِ منطقه، با تهیه خوراک و وسایل تفریح به اطراف آرامگاه
های مشایخ محلی موصل می‌روند و
جشن می‌گیرند.
برای جشن
های محلی مسلمانان که عناصر غیراسلامی در آن‌ها حضور گسترده دارند می‌توان به جشن بزرگ سالیانه‌ای اشاره کرد که
چام‌های مسلمان آن را در دسامبر ـ ژانویه به عنوان سال نوی نیاکان برگزار می‌کنند و احتمالاً منشأ مالایایی یا اندونزیایی دارد.
چام
های مسلمانِ ساکن در جنوب
شبه جزیره هندوچین در این جشن که دو روز و سه شب طول می‌کشد و هدایت آن بر عهده
کاهنه‌ای با عنوان راجه/ رجاست، وجودات عُلْوی هم‌چون ارواح کوهستان و جنگل‌ها و شمار زیادی از ارواح و آلهه مختلف دیگر را
نیایش می‌کنند (برای دیگر آمیختگی
های اعیاد مسلمانان شبه قاره و آسیای جنوب شرقی با آداب و رسوم و جشن
های بومی و به ویژه
هندویی و
بودایی به این منبع رجوع کنید
) (برای برخی رفتارهای جشنی از جمله حضور مسلمانان با صورتک
های پرندگان در جشن
های فطر و
قربان در مالی به این منبع رجوع کنید
).
۱. مقدسی، البدء و التاریخ.
۲. علی بن محمد شابشتی، الدیارات، چاپ کورکیس عواد، بیروت ۱۴۰۶/۱۹۸۶.
۳. احمد بن علی مقریزی، کتاب المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الاثار، المعروف بالخطط المقریزیة، بولاق ۱۲۷۰، چاپ افست قاهره (بی‌تا).
۴. ابن ایاس، نزهة الامم فی‌العجائب و الحکم، چاپ محمد زینهم محمد عزب، قاهره ۱۹۹۵.
۵. آدام متز، تمدن اسلامی در قرن چهارم هجری، یا، رنسانس اسلامی،
ترجمه علیرضا ذکاوتی قراگزلو، تهران ۱۳۶۴ ش.
۶. ادوارد ویلیام لین، عادات المصریین المحدثین و تقالیدهم،
ترجمه سهیر دسّوم، قاهره ۱۴۱۹/۱۹۹۹.
۷. قاسم عبده قاسم، عصر سلاطین الممالیک، قاهره ۱۴۱۵/۱۹۹۴.
۸. علی مظاهری، زندگی مسلمانان در قرون وسطا،
ترجمه مرتضی راوندی، تهران ۱۳۷۸ ش.
۹. نصراللّه فلسفی، زندگی شاه‌عباس اول، تهران، ۱۳۳۴ ش، تهران، ۱۳۴۶ ش.
۱۰. احمد صوفی، «ایام الموصل و صبواتها»، التراث الشعبی، سال ۱، ش ۵ (شوال ـ ذیقعده ۱۳۸۹).
۱۱. دتیوس کلیفورد اسمیت، سرزمین و مردم اندونزی،
ترجمه پرویز داریوش، تهران ۱۳۵۰ ش.
۱۲. ابن بطوطه، رحلة ابن بطوطه، چاپ محمد عبدالمنعم عریان، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «آمیختگی جشن‌ها»، شماره۵۰۰۷.
