• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

آمر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


آمر به معنای طلب کننده چیزی از کسی به صورت الزامی است.


آمر، کسی است که چیزی را از مأمور، به صورت الزامی طلب نماید؛ به عبارت دیگر، با سفارشی اکید، از طریق استعمال ماده- یا صیغه امر ، او را به سوی انجام کاری روانه کند.

اصولیون در این مسئله اختلاف دارند که آیا آمر باید نسبت به مأمور، مقام و رتبه بالاتری داشته باشد (هر چند درخواست او متواضعانه باشد)، که از آن به "علو واقعی" تعبیر می‌شود، و یا همین قدر که از مقام و موقعیت برتر سخن بگوید کفایت می‌کند و علو واقعی لازم نیست، مثل این که بگوید: "من به تو امر می‌کنم"، که از آن به " استعلا " تعبیر می‌شود، و یا این که در آمر وجود هر دو ( علو و استعلا ) شرط است و یا وجود هیچ کدام شرط نمی‌باشد.
[۱] سبحانی، جعفر، الموجز فی اصول الفقه، ص۵۱.    
[۲] خمینی، روح الله، مناهج الوصول الی علم الاصول، ج۱، ص۲۴۸.    
[۳] سجادی، جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، ج۱، ص۲۹۳.    
[۴] مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۱، ص۵۸    
[۵] فاضل لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة، ج۱، ص۴۰۵-۴۰۸.    
[۶] آخوندخراسانی، محمدکاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۶۳.    
[۷] شمس الائمه سرخسی، محمد بن احمد، اصول السرخسی، ج۱، ص۱۱.
[۸] نائینی، محمدحسین، فوائد الاصول، ج۱،۲، ص۱۲۸.    
[۹] اصفهانی، محمدحسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۶۲.    


• ماده امر
• علو
• استعلا

۱. ↑ سبحانی، جعفر، الموجز فی اصول الفقه، ص۵۱.    
۲. ↑ خمینی، روح الله، مناهج الوصول الی علم الاصول، ج۱، ص۲۴۸.    
۳. ↑ سجادی، جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، ج۱، ص۲۹۳.    
۴. ↑ مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۱، ص۵۸    
۵. ↑ فاضل لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة، ج۱، ص۴۰۵-۴۰۸.    
۶. ↑ آخوندخراسانی، محمدکاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۶۳.    
۷. ↑ شمس الائمه سرخسی، محمد بن احمد، اصول السرخسی، ج۱، ص۱۱.
۸. ↑ نائینی، محمدحسین، فوائد الاصول، ج۱،۲، ص۱۲۸.    
۹. ↑ اصفهانی، محمدحسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۶۲.    


فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «آمر».    




جعبه ابزار