یَوَدُّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یَوَدُّ: (یَوَدُّ الْمُجْرِمُ) «یَوَدُّ» از مادّه
«وُدّ» (بر وزن حُبّ) به معنای «دوست داشتن» توام با
«تمنّی» است، و به گفته «
راغب»
در هر یک از این دو معنا (بلکه در هر دو معنا) نیز به کار می‌رود.
(يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ) (آنها را به يكديگر نشان مى‌دهند ولى هر كس گرفتار كار خويشتن است آن چنانكه گنهكار دوست مى‌دارد فرزندان خود را در برابر
عذاب آن روز فدا كند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در مجمع البيان گفته: مصدر مودت كه فعل يود از آن مشتق است، هم به معناى آرزو مى‌آيد و هم به معناى محبت، هم گفته مى‌شود وددت الشي‌ء- من آرزومند فلان چيزم و هم گفته مى‌شود: وددت الشي‌ء من فلان چيز را دوست مى‌دارم ، و گاهى در يك مورد هر دو معنا را مى‌دهد. و ممكن است استعمالش در معناى آرزو از باب
تضمین باشد، يعنى به طور ضمنى بر آن دلالت كند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «یَوَدُّ»، ص۶۶۴.
