كفر در لغت، پوشاندن چيزى است. بالاترين كفر، انكار يگانگى خدا، دین يا نبوّت است. كافر به صورت مطلق در مُنكر توحید يا نبوّت يا دين و يا هر سه كاربرد دارد و گاهى به كسى گفته مى‌شود كه در احكام شريعت خللى وارد كرده و گناهى انجام داده است. كافر به معناى پوشاننده و انكاركننده حق آمده و كفر، اعمّ ازفسق است. به هر عمل زشت، كفر گفته مى‌شود، همان‌گونه كه هر كار پسنديده ایمان محسوب مى‌گردد.
در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از مشتقّات «كفر» و آيات مربوط استفاده شده و مطلق كفر مورد نظر است و «كفران» كه در انكار نعمت بيشتر استعمال مى‌شود، در جايگاه خود مطرح شده است
