کَثْف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کَثْف (به فتح کاف و سکون ثاء) و
کَثافَة از
واژگان نهج البلاغه به معنای كثافت، غلظت، زياد شدن و به هم پيچيدن است. این کلمه سه بار در
نهج البلاغه آمده است.
کَثْف به معنای كثافت، غلظت، زياد شدن و به هم پيچيدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) فرموده:
«مَنْ لاَنَ عُودُهُ كَثُفَتْ أَغْصَانُهُ» «هر كس تركه او نرم باشد شاخه‌هايش زياد و به هم پيچيده مى‌شود.»
(شرح‌های حکمت:
) گويند مراد از «عود» خلق و خوى است و از «اغصان» ياران و طرفداران مى‌باشد.
«جَيْشاً كَثِيفاً مِنَ الْمُسْلِمِينَ» يعنى «لشكر انبوهى از
مسلمانان»
(شرح‌های نامه:
)
«أَلَسْتُمْ فِي مَسَاكِنِ مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ أَطْوَلَ أَعْمَاراً... وَ أَكْثَفَ جُنُوداً» «آيا نيستيد در خانه‌هاى آنان كه از شما عمرشان زياد و لشكريان‌شان انبوه‌تر بود.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه سه بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «کثف»، ج۲، ص۸۹۵.
