چراغانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
چراغانی، آراستن جاها، به‌ویژه گذرگاه‌ها، در شهرها و روستاها با
چراغ‌های رنگارنگ عمدتاً به نشانه
جشن و
سرور می‌باشد.
ملازمت
جشن و
شادمانی با رفتارِ جشنی چراغان کردن چنان نزدیک است که گاه چراغانی به معنای
مطلق جشن و
سرور نیز به‌کار رفته است.
یکی از مهم‌ترین مناسبت‌های چراغانی در میان
مسلمانان ، چراغان
نیمه شعبان ، به مناسبت میلاد
حضرت مهدی عجل‌اللّه‌تعالی‌فرجه‌الشریف، یا
شب برات ، بوده است. چراغانی‌های این شب‌ها بسیار باشکوه بوده و یکی از قدیم‌ترین اشارات به چراغانی در
ایران در سده چهارم در باره همین مناسبت است.
چراغانی همچنین در بیش‌تر مراسم دینی، که در
شب برگزار می‌شده، رایج بوده است، از جمله در
شب‌های قدر و دیگر شب‌های
ماه رمضان به‌ویژه شب
عید فطر .
رؤیت هلال
رجب نیز چراغانی مفصّلی را در
مسجدالحرام
مکه در پی داشت.
برخی، بر اساس
فتاوی
شرعی ، چراغانی را به‌سبب آنکه
سنّت
صحابه نبوده و نوعی
اسراف و
تشبه به عمل
کافران است، مجاز ندانسته‌اند.
(۱) ابن اثیر.
(۲) ابن جبیر، رحله ابن‌جبیر، بیروت ۱۹۸۶.
(۵) نینا جمیل، الطعام فی الثقافه العربیه، لندن ۱۹۹۴.
(۷) لحد خاطر، العادات و التقالید اللبنانیه، بیروت ۲۰۰۲.
(۹) دهخدا.
(۲۱) سعید نفیسی، محیط زندگی و احوال و اشعار رودکی، تهران ۱۳۳۶ ش.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «چراغانی»، شماره۵۴۱۴.
